...У 1944 году меня призвали на фронт. В Барановичах, где сейчас бараки военного городка, был пересыльный пункт, откуда распределяли призывников. Отец приехал со мной простится (нам даже свидания не дали, через проволоку поговорили). Увидели, что мой отец священник, меня в штаб -- ах, ты поповский сынок, такой сякой, эксплуататор и т.д. И отправили в штрафную.

Закончыўшы каля гадзіны 7-й вечарам апэрацыю ў шпіталі, др.Наумік кажа да мяне:

- Можа цяпер пойдзем і абсадзім Баўдзея?

- А што-ж ён благога зрабіў? - пытаюся я.

- Бо ён, бачыш, сьвінабой, варочае ўсімі Баранавічамі, чэшацца каля інтэлігенцыі, а пра нас забыўся!

- Значыцца дасужы ты лаўкач! - кажу я. - Гэткіх нам, Беларусам, і трэба!

- Але не замнога, - бурчыць Наумік. - Не філязафуй таксама зашмат, а пайшлі!

Пры маёй бытнасьці ў Баранавічах наглядалася вялікая зыгранасьць там беларускае інтэлігенцыі. Паважнейшых разыходжаньняў, сварак ня было. Усе дружна стаялі за працу для ўздыму й разьвіцьця беларускае нацыянальна-культурнае справы, за вырываньне ад Немцаў якнайбольш для гэтага ўступак. Таму ніхто не стараўся выбіць таго ці іншага зь сядла, але, наадварот, намагаўся яго падтрымаць і ўмацаваць. У гэтым і быў галоўны сакрэт вялікага беларускага нацыянальнага ўздыму ў Баранавічах і Баранавіцкай акрузе. Успомню тут колькі важнейшых баранавіцкіх дзеячоў.

Найперш трэба сказаць колькі словаў пра бургамістра Баранавічаў, Юрага Сабалеўскага, які, пасьля "дэтранізацыі" ў Менску др. Ермачэнкі, пераняў там Самапомач ды быў віцэ-прэзыдэнтам Беларускае Цантральнае Рады.